قسمتی از نامه ی حضرت علی علیه السلام به فرزندش امام حسن علیه السلام:

او خداوند مهربانی میباشد که گناه ترا (یک) گیرد و کار نیک را (ده) شمرد، در های توبه به سوی همه باز میباشد و هر گاه او را بخوانی آوای ترا میشنود و هر وقت با او به مناجات  و راز و نیاز آئی از راز دلت آگاه میگرددپس حاجت به او آور و راز دلت را به او بازگو کن و شکوه از جور روزگار را با او در میان بنه و تنها درمان درد خود را از او بخواه توئی که بر رحمت و برکت بی حسابش راه می جوئی و مدد می خواهی و از خزائن بیشمار آن لطف بی انتها طلب میکنی، تو از کسی مهر میجوئی که جز مهربانی و غیر از او احسانگر بزرگ و توانائی نیست. سخاوتمند کریمی که  درازای عمرها،سلامت تن ها،فراخی قسمت روزی ها از اوست و در دو دست تو کلید خزائن و گنجهای برکت و رحمت آن را نهاده تا هر چه میجوئی و می طلبی تنها از او بخواهی و از او بگیری.

هر وقت روی به دعا آوری تا در های لطف و نعمتش را بگشایی و غریق در اقیانوس ر حمتش گردی باید از تاخیر اجابت و پذیرفتن حاجت تو از در گاهش نومید نگردی  زیرا بخشش و احسان او به قدر تکرار و خواهش تو میباشد.چه بسیار اجابت حاجت کند به تاخیر افتد ولی بعد پاداش و رحمت فزون تر  و عظیم تر رسد و گاه میشود چیزی از او بخواهی و آن را به تو ندهد ولی نیکوتر و بهتر و شایسته تر  از آن را در دنیا و آخرت بتو ارزانی کند. گاهی اجابت نرسیدن امید و حاجت تو به سود تو می باشد و تو خود نمی دانی و اگر نیازت بر آورده شود چه بسا که باعث تباهی دین و ایمان تو گردد، از این رو باید درخواست های  تو از خداوندت از جمله یا چیز هایی باشد  که نیکی و پاکی اش پایدار و وجود تو  از زیان و آسیب و گرفتاریش  بر کنار باشد، نه ثروت برای تو باقی می ماند و نه تو برای مکنت و دولت جاودانه میشوی.

 برگرفته از نهج البلاغه